مَهدے اَمـ (همه نــفـــسم)
بیست ُهفتُمِ بهمن ماهِ بیست و هفت سال پیش ،
بدنیا اومدنت نقطهِ شروعِ قشنگترین اتفاق
و احساسِ زندگیم شد
و جهانم به جانت وصل
و عشقت ذره ذره در جانم جای گرفت،
و من تو رو در بندبندِ وجودم نَفَس کشیدم .
و با تولدِ تو اولین بار ،
صمتِ والای مادر شدن نصیبم شد
یارِ مامان ، که شدی یارَم ،
بزرگتر که شدی ، شدی یاوَرم،
و امروز که مَرد شدی ،به این امید که روزی
شاهدِ عاشقانه های تو با عشقت ،
و شریکِ شادی ثمره ی زندگیت باشم.
مردِ مادر، که شدی ارزشمندترین دارایی ام.
نورِ چَشمَم، که شدی تَمامِ نِگاهم،
همه ی احساسم ، که شدی تمامِ حَواسم،
تو آمدی و شدی تمامِ من
تمامِ من، تکرارِ حضورت مبارکم باشد
مردِ من ، یارِ من ، یاورِ من ، تکیه گاهِ من ،
همیشه مراقبِ خودت باش،
یادت باشه ، تو ، امانتِ منی دستِ خودت.
